بررسی احتمال بقای یک ساله و عوامل مؤثر بر آن در بیماران سکته قلبی

مقدمه: بیماری­های قلبی عروقی مهم­ترین عامل مرگ­ومیر در اغلب کشورهای جهان شناخته شده­اند و طبق آمارهای رسمی، میزان مرگ­ومیر ناشی از این پدیده در ایران رو به افزایش است. با توجه به نقش متغیرهای مختلف در روند بیماری، در این تحقیق تلاش شده مقدار احتمال بقای و ارتباط آن با متغیرهای مختلف مؤثر در میزان بقای بیماران مبتلا به سکته قلبی مورد مطالعه قرار گیرد. مواد و روش­ها: مطالعه انجام شده یک مطالعه هم­گروهی تاریخی می­باشد که 113 بیمار بستری در بخش ccu بیمارستان امام حسین (ع) شاهرود با تشخیص سکته حاد قلبی در شش ماه دوم سال 1382 و 1383 را مورد بررسی قرار داده است. در این مطالعه ضمن بررسی سرانجام بیماری تا یک­سال پس از سکته قلبی، اطلاعاتی در مورد سن، جنس، مصرف سیگار، سابقه دیابت، دریافت و عدم دریافت استرپتوکیناز نیز استخراج گردید و اثر آن بر سرانجام بیماری (outcome) با استفاده از روش حاصل­ضرب کاپلان- مایر بررسی شد. داده­ها با استفاده از نرم افزار spss و epi-info آنالیز گردید. نتایج: میانگین سن بیماران 1/13 ± 9/63 سال بود. از این افراد تحت مطالعه، 6/64 درصد مرد و 9/23 درصد سیگاری بوده­اند. 1/53 درصد سابقه فشار خون بالا، 8/24 درصد سابقه دیابت، 4/35 درصد سابقه بیماری­های ایسکمیک قلبی و 2/6 درصد نیز بلوک قلبی داشته­اند. در طی یک­سال 36 نفر (9/36%) از بیماران بر اثر بیماری قلبی فوت نموده­اند. احتمال بقای یک­ساله در مردان 9/69% و در زنان 0/65% بوده که تفاوت معناداری را نشان نمی­دهد. احتمال بقای یک­ساله در بیماران دریافت­کننده استرپتوکیناز (6/81%) به­طور معناداری بالاتر از بیمارانی بود که استرپتوکیناز دریافت نکرده بودند این اختلاف پس از حذف اثر سیگار نیز معنادار بود (05/0> p ). نتیجه­گیری: در این مطالعه مصرف استرپتوکیناز به­عنوان یک داروی ترومبولیتیک در میزان بقای بیماران مؤثر بوده در حالی­که جنسیت و سابقه بیماری­های ایسکمیک قبلی و دیابت در این بیماران بر احتمال بقای یک­ساله تأثیر ندارند.